مقایسه روش های نیمرخ های عرضی متساوی البعد و پلیگون تغییرات در بررسی تغییرات خطوط ساحلی (مطالعه موردی: قاعده دلتای چالوس)

اثرات مستقیم و غیر­مستقیم فرایندهای ناشی از هیدرودینامیک دریا و خشکی، سبب تغییرات زیادی در هندسه خط ساحلی می­شود. بررسی میزان این تغییرات می­تواند برای برنامه­ریزی پایدار در محیط­های ساحلی بسیار سودمند باشد. هدف از این تحقیق محاسبه میزان تغییرات خط ساحلی به همراه مقایسه دو روش نیمرخ­های عرضی متساوی البعد و پلیگون تغییرات در بررسی میزان جابجایی خطوط ساحلی گذشته در قاعده دلتای رودخانه­ای چالوس می­باشد. مواد مورد نیاز برای دستیابی به اهداف این پژوهش، تصاویر tm و etm  سال­های 1988 و 2000 ماهواره لندست و تصویر 2015 ماهواره اسپات مستخرج از نرم­افزار گوگل­ارث می­باشد. مبنای کار بر سنجش میزان تغییرات خطوط ساحلی بین مقاطع زمانی با استفاده از دو روش نیمرخ­های عرضی متساوی­البعد و تغیییرات پلیگونی می­باشد. این مطالعه تغییرات زیادی را در بازه زمانی 2015-1988 در محدوده قاعده دلتای چالوس با کاهش50 % بین سال­های 2000-1988 و افزایش 17 % بین سال های 2000-2015 نشان می­دهد. میزان درصد تغییرات محاسبه شده مقاطع زمانی مختلف به روش نیمرخ­های عرضی متساوی­البعد 5/0 درصد تفاوت را نسبت به روش پلیگون تغییرات نشان می­دهد که در مقیاس کلان رقم قابل توجهی نمی­باشد اما ارزیابی میزان دقت روش­های مورد استفاده با میانگین مربع خطاها از انطباق بهتر روش پلیگون تغییرات با واقعیت زمینی حکایت دارد. شایان ذکر است که در روش نیمرخ­های عرضی متساوی­البعد، نحوه انتخاب خط مبنا، چرخش خط ساحلی در پاره­ای از مناطق ساحلی و تورفتگی یا بیرون­زدگی زیاد قسمت­هایی از خطوط ساحلی تاثیر زیادی در نتایج حاصله خواهد داشت. اما در روش تغییرات پلیگونی به دلیل اندازه­گیری تغییرات حادث شده بین دو خط ساحلی، نتایج بدست آمده صرفا متکی به پارامترهای اندازه­گیری در موقعیت خط ساحلی بوده و اعتبار علمی بالاتری را نسبت به روش نیمرخ­های عرضی متساوی­البعد نشان می­دهد